ฉันเชื่อว่ามนุษย์ทุกคนมีความฝัน
หากเราไม่เริ่มต้นที่จะฝัน เราจะไม่สามารถอยู่บนโลกนี้ได้
แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น อยากไปโรงเรียน อยากกินของแพงๆ อยากถูกหวย อยากเรียนดนตรี อยากเป็นช่างทำผม หรืออะไรก็ตามแต่
ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความฝันหรืออย่างไร?
ฉันอยากเป็นนักเขียน
อาชีพในฝันที่ใครๆ ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฉันทำไม่ได้”
และก็อาจจะเป็นจริงดั่งว่า ไม่มีใครแม้แต่จะสนใจงานเขียนของฉัน
ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงไหน ก็มักจะได้คำตอบแบบเดิมๆ กลับมา
“ใช้ไม่ได้”
“....”
ใช่ ทุกคนมีความฝัน แต่ฝันก็จะไม่สามารถเป็นจริงได้หากเราไม่ยอม ‘ตื่น’ ขึ้นมา
แรงกดดัน แปรเปลี่ยนเป็น แรงผลักดัน
ฉันล้ม ฉันร้องไห้ ฉันเช็ดน้ำตา แล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินต่อ
เพราะฉันเชื่อเสมอว่าวันหนึ่ง จะต้องมีสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวเรา
...สักคน
Badminton players and I ...ฉันกับนักกีฬาแบดมินตัน
ฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางป่าใหญ่ ได้ยินเสียงจอแจที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ข้างกายเต็มไปด้วยกระดาษมากมาย ฉันเริ่มหยิบมันขึ้นมาทีละแผ่น ทีละแผ่น เรียงต่อกันเรื่อยๆ จนได้เป็นกองใหญ่
เสียงจอแจเริ่มดังขึ้นอีกแล้ว ใครกันที่อยู่ตรงนั้น
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ในตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักกีฬาแบดมินตันที่กำลังซ้อมกันอยู่ 2 คน
พวกเขาดูจริงจังกับการซ้อมมาก
พวกเขาหยุดซ้อมแล้วหันมาทางฉัน
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
บางทีฉันควรแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันก็จริงจังเหมือนกัน
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้พวกเขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Swimmer and I ...ฉันกับนักกีฬาว่ายน้ำ
ฉันเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่เป็นไร ถ้าสองคนนั้นจะไม่เห็นความพยายามของฉันก็ไม่เป็นไร อาจจะยังมีคนอีกมากมายที่รอฉันอยู่ก็ได้
นั่นไง
ใครกันที่อยู่ตรงนั้น
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักกีฬาว่ายน้ำคนหนึ่งกำลังวอร์มร่างกายอยู่ สีหน้าของเขาดูมุ่งมั่นมาก
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
หรือบางทีฉันควรจะใส่ใจกับงานของฉันให้มากกว่านี้
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Musician and I ...ฉันกับนักดนตรี
ฉันเดินออกจากตรงนั้นด้วยความผิดหวังอีกครั้ง ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้กันบ้างล่ะ
จู่ๆ ก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นมา
นั่นมันเสียงฮาโมนิก้านี่นา
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักดนตรีคนหนึ่งกำลังยืนเล่นฮาโมนิก้า ด้วยทำนองแปร่งๆ ฟังแล้วไม่ค่อยเป็นเพลงเท่าไหร่ แต่เขาเล่นก็ไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ ไม่แคร์ใครทั้งสิ้น
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
หรือฉันควรจะผ่อนคลายให้มากกว่านี้กันนะ
คนๆ นี้จะต้องเข้าใจฉันแน่ๆ
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Astronaut and I ...ฉันกับนักบินอวกาศ
ว่าด้วยเรื่องมนุษย์คนแรกที่ไปเดินบนดวงจันทร์
ใครๆ ก็นึกถึงเขา
นีล อาร์มสตรอง
วีรบุรุษที่สร้างชื่อเสียงให้กับโลกใบนี้
แต่ใครเล่าที่จะสังเกต ว่าการไปเดินทางไปนอกโลกในแต่ละครั้ง ...เขาไม่ได้ไปคนเดียว
แล้วนักบินอวกาศอีกคนหนึ่งล่ะ
ทำไมไม่มีใครกล่าวถึง
คนนั้นๆ จะเป็นอย่างไรบ้างนะ มีโอกาสได้ไปเดินบนดวงจันทร์ด้วยแท้ๆ แต่ทำไมทุกคนถึงให้ความสนใจแต่อาร์มสตรอง
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของเขานะ
...เขาก็คงจะเข้าใจฉันเหมือนกัน
อีกครั้งที่ฉันก้าวเดินออกไป
และตอนนี้ตรงหน้าของฉันคือนักบินอวกาศหมายเลข 2
หมายเลข 2 งั้นหรอ
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
ถึงจะไม่ได้ถูกกล่าวขวัญอย่างอาร์มสตรอง แต่ขอแค่ให้เราได้ทำในสิ่งที่เรารักให้ดีที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ
ไม่จำเป็นต้องมีชื่อเสียงเงินทอง ขอแค่ใครสักคนที่ชื่นชอบหนังสือของฉัน
เท่านั้นแหละ ความฝันที่ฉันใฝ่หา
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แล้วเขาก็หยิบรับมันไป
ฉันยิ้มกว้าง ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน
LIFE and DREAM by WADFUN
หากเราไม่เริ่มต้นที่จะฝัน เราจะไม่สามารถอยู่บนโลกนี้ได้
แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น อยากไปโรงเรียน อยากกินของแพงๆ อยากถูกหวย อยากเรียนดนตรี อยากเป็นช่างทำผม หรืออะไรก็ตามแต่
ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความฝันหรืออย่างไร?
ฉันอยากเป็นนักเขียน
อาชีพในฝันที่ใครๆ ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฉันทำไม่ได้”
และก็อาจจะเป็นจริงดั่งว่า ไม่มีใครแม้แต่จะสนใจงานเขียนของฉัน
ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงไหน ก็มักจะได้คำตอบแบบเดิมๆ กลับมา
“ใช้ไม่ได้”
“....”
ใช่ ทุกคนมีความฝัน แต่ฝันก็จะไม่สามารถเป็นจริงได้หากเราไม่ยอม ‘ตื่น’ ขึ้นมา
แรงกดดัน แปรเปลี่ยนเป็น แรงผลักดัน
ฉันล้ม ฉันร้องไห้ ฉันเช็ดน้ำตา แล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินต่อ
เพราะฉันเชื่อเสมอว่าวันหนึ่ง จะต้องมีสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวเรา
...สักคน
Badminton players and I ...ฉันกับนักกีฬาแบดมินตัน
ฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางป่าใหญ่ ได้ยินเสียงจอแจที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ข้างกายเต็มไปด้วยกระดาษมากมาย ฉันเริ่มหยิบมันขึ้นมาทีละแผ่น ทีละแผ่น เรียงต่อกันเรื่อยๆ จนได้เป็นกองใหญ่
เสียงจอแจเริ่มดังขึ้นอีกแล้ว ใครกันที่อยู่ตรงนั้น
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ในตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักกีฬาแบดมินตันที่กำลังซ้อมกันอยู่ 2 คน
พวกเขาดูจริงจังกับการซ้อมมาก
พวกเขาหยุดซ้อมแล้วหันมาทางฉัน
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
บางทีฉันควรแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันก็จริงจังเหมือนกัน
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้พวกเขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Swimmer and I ...ฉันกับนักกีฬาว่ายน้ำ
ฉันเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่เป็นไร ถ้าสองคนนั้นจะไม่เห็นความพยายามของฉันก็ไม่เป็นไร อาจจะยังมีคนอีกมากมายที่รอฉันอยู่ก็ได้
นั่นไง
ใครกันที่อยู่ตรงนั้น
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักกีฬาว่ายน้ำคนหนึ่งกำลังวอร์มร่างกายอยู่ สีหน้าของเขาดูมุ่งมั่นมาก
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
หรือบางทีฉันควรจะใส่ใจกับงานของฉันให้มากกว่านี้
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Musician and I ...ฉันกับนักดนตรี
ฉันเดินออกจากตรงนั้นด้วยความผิดหวังอีกครั้ง ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้กันบ้างล่ะ
จู่ๆ ก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นมา
นั่นมันเสียงฮาโมนิก้านี่นา
ฉันเริ่มก้าวเดินออกไป
ตอนนี้ตรงหน้าของฉันมีนักดนตรีคนหนึ่งกำลังยืนเล่นฮาโมนิก้า ด้วยทำนองแปร่งๆ ฟังแล้วไม่ค่อยเป็นเพลงเท่าไหร่ แต่เขาเล่นก็ไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ ไม่แคร์ใครทั้งสิ้น
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
หรือฉันควรจะผ่อนคลายให้มากกว่านี้กันนะ
คนๆ นี้จะต้องเข้าใจฉันแน่ๆ
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แต่ฉันก็โดนปฏิเสธกลับมา
Astronaut and I ...ฉันกับนักบินอวกาศ
ว่าด้วยเรื่องมนุษย์คนแรกที่ไปเดินบนดวงจันทร์
ใครๆ ก็นึกถึงเขา
นีล อาร์มสตรอง
วีรบุรุษที่สร้างชื่อเสียงให้กับโลกใบนี้
แต่ใครเล่าที่จะสังเกต ว่าการไปเดินทางไปนอกโลกในแต่ละครั้ง ...เขาไม่ได้ไปคนเดียว
แล้วนักบินอวกาศอีกคนหนึ่งล่ะ
ทำไมไม่มีใครกล่าวถึง
คนนั้นๆ จะเป็นอย่างไรบ้างนะ มีโอกาสได้ไปเดินบนดวงจันทร์ด้วยแท้ๆ แต่ทำไมทุกคนถึงให้ความสนใจแต่อาร์มสตรอง
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของเขานะ
...เขาก็คงจะเข้าใจฉันเหมือนกัน
อีกครั้งที่ฉันก้าวเดินออกไป
และตอนนี้ตรงหน้าของฉันคือนักบินอวกาศหมายเลข 2
หมายเลข 2 งั้นหรอ
ฉันก้มลงมองกองกระดาษในมือ
ถึงจะไม่ได้ถูกกล่าวขวัญอย่างอาร์มสตรอง แต่ขอแค่ให้เราได้ทำในสิ่งที่เรารักให้ดีที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ
ไม่จำเป็นต้องมีชื่อเสียงเงินทอง ขอแค่ใครสักคนที่ชื่นชอบหนังสือของฉัน
เท่านั้นแหละ ความฝันที่ฉันใฝ่หา
ฉันยื่นกองกระดาษในมือให้เขาอ่าน
แล้วเขาก็หยิบรับมันไป
ฉันยิ้มกว้าง ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน